De imposante Sint-Niklaaskerk in Gent vormt binnenkort het decor voor de eindtentoonstelling van de academie, waar ik dus in een groepstentoonstelling mijn creaties deelt met jou.
In deze blog wil ik je meenemen op een reis door mijn creatieve proces en enkele gedachten over kwetsbaarheid en de kracht van kunst delen.
Ik benheel nieuwsgierig naar porselein en een gepassioneerde keramiste die haar hart en ziel heeft onderzocht in de afgelopen zeven jaar aan de academie.
Porselein is mijn tweede lief geworden, met vormen die geboetseerd, geglazuurd, gebakken en gebroken worden.
In elke stap is een beetje als mijn emoties en ideeën uiten en vormen, waardoor keramiek meer wordt dan een ambacht, maar een vorm van communicatie en zelfexpressie.
Als kunstenaar is het onvermijdelijk om jewerk te tonen. Je deelt je ziel en zaligheid met een publiek, waardoor je creaties een reflectie worden van wie je bent.
Maar wat als die innerlijke wereld fragiel is en onzekerheid knaagt? Ik herken dan ook deze worsteling, waar de vergelijking met anderen soms twijfel zaait.
Ondanks de onzekerheid weet ik diep van binnen dat ze ik mijn kunst moet delen. De drang om te creëren en te uiten is te sterk.
Ik ben zeker niet de enige die worstelt met kwetsbaarheid, want velen herkennen deze innerlijke strijd. Jezelf tonen en ruimte innemen is niet altijd makkelijk, maar ik omarm de kracht van kwetsbaarheid.
Mijn werk gaat over sporen: van ervaringen, emoties en trauma. Onzichtbaar voor het blote oog, maar diep gegrift in ijn ‘zijn’. Ik heb een manier gevonden om deze mentale sporen te vertalen naar fysieke sculpturen, die ze op haar lichaam plaatst en fotografeert.
Deze foto’s zijn een soort zelfportret, maar wel een heel bijzonder portret. Ze tonen niet alleen hoe ik eruit ziet, maar ook wat ik heb meegemaakt en overwonnen. Om het al zo te benoemen.
De porseleinen sculpturen symboliseren de lastige momenten en emotionele pijn die ik op sommige momenten had. Tegelijkertijd symboliseren ze ook en misschien nog meer mijn groei die ik heeft doorgemaakt en de kracht die ik heb gevonden.
Mijn kunst is een manier om mijn verhaal te vertellen, om mezelfte helen.
Posttraumatische groei gaat niet over het verleden vergeten, maar over ermee leren leven. Het gaat over de littekens dragen als herinneringen aan waar je bent geweest, maar niet als belemmeringen voor waar je naartoe gaat.
Kunst kan bruggen bouwen tussen mensen, spiegels voorhouden, harten openen en zielen raken. Het kan ons helpen om elkaar te begrijpen, om onszelf beter te begrijpen.
En wie weet, kan het ons zelfs een beetje helen.