Porselein, oooh porselein. Mocht je zin krijgen, ik geef heel graag workshops porselein.

Lofzang voor het materiaal, vreugdeliederen voor porselein

Zelf ben ik als kunstenaar geïntrigeerd en geïnspireerd door de wereld rondom mij. Door schaduwen en licht, door verschillende materialen en texturen. Al die indrukken dat weerspiegel ik in mijn werk.

Voor mij is dat echt tijdloze schoonheid. Klei al materiaal om te gebruiken voor kunstwerken en gebruiksgoed, dat is al eeuwen oud. Op een archeologische site wordt vaak keramiek gevonden of de scherven toch. En dat is interessant.

Het is een natuurlijk voorhanden materiaal, plastisch en dus ideaal om uitdrukking te geven aan gevoelens, indrukken en er texturen in aan te brengen.

Door het te bakken op hoge temperaturen wordt het hard, als een gesteente. En dat proces is net de grens tussen tijdelijk en tijdloos.

Ik speelde ook al met het tijdelijke karakter. Zet een ongebakken stuk buiten en langzaam aan door werking van vocht zal het opnieuw plastisch worden.

Dat is zo leuk aan het materiaal, je kan het gebruiken op veel verschillende manieren. Zelf hou ik van het werken met porselein. Het delicate karakter en de scherpte van porselein kunnen weerzinwekkend schoon zijn. Ook al brengt het moeilijkheden en uitdagingen met zich mee. De kir van vreugde, de opwinding van gelukzaligheid wanneer het lukt om porselein te ‘masteren’ brengt een vreugde mee.

Het materiaal brengt een hoge graad van moeilijkheid met zich mee en ik hou er dan ook nog van om de grenzen af te tasten van het materiaal. En ondanks dat het fragiel en delicaat oogt, is het wel een heel sterk materiaal.

Om de omgekeerde reden heeft steengoed dan weer ook zijn mooie typische karakter. De donkere kleisoorten kunnen iets robuust brengen met een ruwer en ‘zwaarder’ karakter.

Ik durf al eens beiden kleisoorten combineren met elkaar als tegenpolen als het ware. Het is dan fijn om te zien hoe ze met elkaar interageren. Of het naast elkaar plaatsen van beiden geeft ook een mooie vorm van communicatie. Ik word al lyrisch.

Koppige volharding, dat vraagt het materiaal

Deze blog is blijkbaar een lofzang voor het materiaal. En ik denk dat ik er nog wel zal over schrijven.

Wat is nu echt het belangrijkste als je bezig bent met keramiek.

Geduld? Misschien wel, maar daar is bij mij ook wat werk aan.

Koppig? Ja dat ook wel. Of is volharding een beter woord? Koppige volharding.

Wat ik in mijn hoofd heb, komt er niet steeds uit. Al zeker niet van de eerste keer. Lukt alles meteen? Neen, gelukkig niet. Dat maakt het kunstproces net zo leuk en intrigerend.

Het duurt even tot wanneer je het beetje bij beetje onder de knie krijgt. En falen is deel van het proces. Bovendien kan je het materiaal kneden en vormen en een aantal factoren op termijn leren inschatten. Er blijft altijd een graad van oncontroleerbaarheid, namelijk de inwerking van de hitte op de vochtigheid van de klei. Om er maar een te benoemen.

Porselein heeft een geheugen

Je hebt ook nog de uitspraak ‘Porselein heeft een geheugen’. Niet dat het hersencellen heeft, al is het soms wel verdacht. Ik wist eerst niet wat dat precies wou zeggen, eerlijk is eerlijk.

Maar door te werken met porselein werd het mij wel duidelijk.

Porselein is zo fijn, de korrel is zo klein dat elke indruk van je vingers in het materiaal zichtbaar blijft in je eindresultaat. Wat wil zeggen dat ook al werk je nadien verder en is het ogenschijnlijk niet meer aanwezig, na de bak zie je toch weer die vervormingen.

Schoonheid in de imperfecties

Het kan balen zijn, toegegeven. De eerste dag of dagen ;). Nadien leer je de schoonheid te zien in de imperfectie.

Je zou denken dat mijn ‘keramistenhart’ ondertussen al gehard is tegen mislukkingen, maar het blijft nog altijd een kleine hartstilstand als de oven opengaat en je werk komt er niet uit als gepland. Gelukkig maakt mijn hart een grote sprong als de hoge bak wel gelukt is.

Er is een heerlijke wisselwerking en dat maakt het fijn.